Ατυχήματα και ευθύνες...

Ειμαι λοιπόν στην δουλειά και ξαυνικά ακούω ένα μπάμ, γυρνάω και βλέπω ένα αμάξι να έχει χτυπήσει ένα παππούλη πέρνω ασθενοφόρο αμμέσως και κατεβαίνω να δώ αν χρειάζοντε βοήθεια, τοτε βλέπω ότι ο άνθρωπος είναι γνωστός μου και κάποιος με υπερβολική ταχύτητα τον χτύπησε, η γυναίκα του έκλαιγε νομίζοντας πώς ο άνθρωπος πέθανε, τον πέρνει λοιπόν το ασθενοφόρο και εδώ έρχεε η αστηνομία...

Κάποιος είδε τι έγινε και θέλησε να καταθέσει τι είδε, τοτες κάποιοι είπαν πώς θα μπλέξει με αστυνομίες και μυνήσεις και δικαστήρια και γώ αναρωτιέμαι...

Πώς ειναι δυνατόν να φοβόμαστε να πούμε τι είδαμε για να μην φάμε 1 ώρα απο την ζωή μας σε δίκαστήριο αντί σε ένα καφέ ή σε μια βόλτα; γιατί δεν διαθέτουμε 1 ώρα σε ένα δικαστήριο προκειμένου να φανεί η αλήθεια και απλά δεν λέμε τίποτα; πόσο άνθρωποι είμαστε; ακούω για εγκαταλελημένα θύματα και ενώ υπάρχουν μάρτηρες και μάλιστα αρκετοι καταθέτει πάντα ένας; γιατί φοβόμαστε να μπλέξουμε προκειμένου να φανεί τι έγινε και να καταδικαστεί ο υπέυθυνος; γιατί κάποιοι θεωρούντε ήρωες όταν είναι μάρτηρες για κάποιον ξένο ενώ είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να λέμε τι βλέπουμε;

Ποιος φτέει σε όλα αυτά; ποιος μας κάνει να φοβόμαστε να είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ; χιλιάδες εγκαταλελημένοι άνθρωποι στους δρόμους μας εδώ και χρόνια και ελλάχιστοι λένε τι βλέπουν, γιατί; γιατί καταντ΄'ησαμε έτσι; φταίει η αστυνομία; φτέει η βαρεμάρα; τιείναι τέλος πάντον τόσο κακό να καταθέσεις τι ειδες;


Μήπως στο επόμενο ατύχημα που είσαι εσύ μάρτηρας να μην φοβηθείς; μήπως τελικά να πείς τι είδες;

Η ευθύνη είναι δική μας, ας αφιερώσουμε 1 ώρα για ένα συνάνθρωπο, ας σταματήσουμε να είμαστε εγωκεντρικοι και ας αγαπήσουμε τον συμπολίτη μας, ή τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, είναι καλό, για ένα καλύτερο άυριο, όπου τα παιδιά μας δεν θα φοβούντε να κυκλωφορήσουν στους δρόμους, όταν τα παιδιά μας θα είναι καλύτεροι άνθρωποι και όχι ήρωες επειδή έκανε το καθίκον του..

ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΚΑΛΟ... ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ